Ik voel me heel erg bevoorrecht vanwege het feit dat ik kan samenleven met mijn fijne en lieve dieren. Elke dag.

Het is stressverminderend om met dieren samen te zijn. Dit komt ondermeer omdat je altijd al je zintuigen moet gebruiken om met ze te communiceren.

Misschien heb jij ook dieren? Dan bof je want dan kun ook jij je stress verminderen in je ‘loopje’. Even een aai over een bol of een vriendelijk woord spreken. Heerlijk.

Als je geen dieren hebt, is er geen man over boord.

Hier een paar suggesties hoe je tóch je zintuigen kunt inzetten op een makkelijke manier:

Tast:

• Raak dingen aan
• Knuffel iemand
• Neem een warme of koude douche
• Draag zachte en/of comfortabele kleding

Smaak:

• Eet een ijsje
• Zuig op een snoepje
• Eet je favoriete maaltijd
• Eet je maaltijd mindful

Gehoor:

• Neurie een liedje
• Luister naar energiegevende muziek
• Luister bewust naar geluiden
• Maak een feel goed playlist

Geur:

• Gebruik essentiële oliën
• Geniet van de geur van gebakken brood
• Adem frisse lucht in
• Geniet van de geur van verse koffie

Zicht:

• Kijk naar mensen
• Bewonder de natuur om je heen
• Blader door je favoriete tijdschrift
• Kijk naar het schitteren van een vlam

Ik hoor je denken: ‘er zijn toch nog meer zintuigen in te zetten?’
Dat denk ik ook. Maar dit zijn de meest fysieke. Lekker down to earth om rustig van te worden.

Is er iets ingewikkelders dan de relatie die wij met onze moeder hebben?

Ze hadden alles voor ons over, anders waren we er niet.

We zijn ze eeuwig dankbaar en dragen ze op handen.

Tóch knaagt het soms ook behoorlijk. Ze zitten zo diep in ons geworteld dat het ons kan belemmeren. Zelfs als je al lang volwassen bent, kunnen die kindstukken aardig in de weg zitten.

Moeders vormen onze basis en zij hadden ook een moeder.

Hoe jij je nu voelt en hoe jouw leven verloopt, heeft veel te maken met waar en wanneer je geboren bent, maar ook hoe jouw moeders zwangerschap is verlopen en hoe de conceptie was. Alles doet er toe.

Er wordt steeds meer bekend over hoe ons lichaam al vanaf heel pril informatie opslaat in de cellen. Iedere cel heeft een geheugen en alles staat met elkaar in verbinding.

Ik ben geboren in het St. Lidwina Ziekenhuis in Den Helder in 1962. De kinderen werden in die tijd snel bij moeder weggehaald zodat zij kon uitrusten. Dat was toen gewoon.

Mijn vader was op zee en kwam na drie weken thuis om eens te kijken. Het bleek dat ik Mirjam was genoemd. Hij mocht mij niet aanraken.

Voor mijn moeder was het niet leuk in het ziekenhuis. De nonnen waren streng en het was er koud en donker, zoals zij mij later vertelde.

Hoeveel invloed heeft dit begin van mijn leven gehad op mijn ontwikkeling? Wie zal het zeggen.

Feit is dat ik mijn niet erg aan een man heb gehecht en dat ik mij een groot deel van mijn leven behoorlijk eenzaam heb gevoeld. Hechtingsproblematiek?

Gelukkig heb ik bij de paarden veel in kunnen halen en heb ik de dingen die minder makkelijk liepen in mijn leven kunnen rechbreien met hulp van goede professionals. Voor zover ik last heb ervaren, is dat aangekeken en geheeld. Dat is fijn en voelt vrij.

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal hierover. Kun je zo al iets herleiden?

Hoe ouder ik wordt, en hoe ouder mijn vader (inmiddels 87 en pittig dement), hoe meer ik begin te snappen van de vaderrol.

Als je vaker iets van mij leest, weet je dat ik dol op parabels ben. Nu viel mij de parabel van de verloren zoon op, die zo prachtig is verbeeld door Rembrandt: DE TERUGKEER VAN DE VERLOREN ZOON.

Dit vond ik een mooi verhaal. Om al onze vaders (die misschien al in de hemelen zijn) te eren deel ik dit graag met je.

Het komt uit de bijbel, maar ik wil het graag in deze tijd plaatsen en het koppelen aan intergenerationeel trauma.
Het verhaal gaat als volgt:

Er was een vader met twee zonen. De jongste eiste zijn erfenis op ook al was zijn vader nog in leven. De vader stemde toe en de jongste zoon vertrok naar een ver land en leidde daar een losbandig leven, waarbij hij al zijn geld verkwistte aan een losbandig leven.

Toen er een grote hongersnood in dat land kwam, raakte de jongste zoon in nood. Hij vond een baan als varkenshoeder en leefde in bittere armoede. Hij realiseerde zich dat zelfs de bedienden van zijn vader beter af waren dan hij, en besloot terug te keren naar zijn vader en hem om vergiffenis te vragen.

Toen de vader zijn zoon in de verte zag aankomen, werd hij vervuld van mededogen en rende hij naar hem toe. Hij omhelsde zijn zoon en kuste hem. De zoon begon zijn zonden te belijden en vroeg om vergeving, maar voordat hij zijn verhaal kon afmaken, onderbrak de vader hem en beval zijn dienaren om feestelijkheden voor te bereiden. Hij zei dat zijn zoon “dood was en weer levend is geworden, hij was verloren en is teruggevonden.”

De oudste zoon, die al die tijd trouw bij zijn vader was gebleven, werd jaloers en boos toen hij hoorde dat zijn jongere broer feestvierde. Maar de vader legde uit dat ze moesten vieren omdat zijn verloren zoon was teruggekeerd en weer bij hen was.
De parabel van de verloren zoon is een verhaal over de liefde en genade van God. Je kunt het in onze tijd ook lezen als het omarmen van het innerlijk kind dat zoveel fouten maakte in zijn leven en hier door de volwassen man vergeven wordt.

De vader kan de kleine jongen bij zich nemen, van hem houden en meenemen in het leven.

Het laat zien dat we tijdens ons leven altijd weer kansen hebben om van onszelf te leren houden en door te gaan op ons levenspad op een vrije en onbevangen manier.
Zonder schuld.

Deze parabel is een verhaal van vergeving, herstel en verzoening, en het laat zien dat (Gods of wie dan ooks) pure echte liefde onvoorwaardelijk is, zelfs als we fouten maken en falen.

Het begon met de vraag van een klant. ‘Waarom wordt ik als vrouw altijd weggeveegd??’

Zo eenvoudig als de vraag is, zo complex is het antwoord. We hebben daar een mooie werkvorm voor gevonden en vooral pony Robin voelde zich hier heel erg bij betrokken.

Wat is dat toch, dat wij vrouwen vaak zo’n moeite hebben met krachtig zijn op een vrouwelijke, emphatische manier?

Tijdens de VWO diploma-uitreiking van mijn neef viel mij op dat er véél meer meiden dan jongens hun handtekening zetten. Echt opvallend veel meer!

Ik dacht bij mezelf: ‘dit is fijn voor de toekomst. Dit worden allemaal empatische advocaten, beleidsmedewerkers en CEO’s bij bedrijven. Zou het eindelijk gaan gebeuren dat er vrouwenenergie door de door mannenenergie gedomineerde bolwerken geklopt gaat worden? Het is zó hard nodig! Veranderingen ontstaan niet uit macht en dogma. Er is zachtheid en sociale intelligentie nodig om verder te komen’.

Het derde lijntje kwam vanmorgen langs in mijn mailbox. Ik volg al jaren de astroloog-opsteller Hans Planje.
Hij schreef over Lilith en de Zwarte Maan.

In het kort komt het hier op neer.

Lilith is een zorgvuldig uit de bijbel weggeschreven en gedemoniseerde vrouw. De oervrouw en eerste vrouw van Adam.

Zij stond op eigen benen en weigerde zich aan Adam te onderwerpen. Wilde graag liefhebben, maar ook haar vrijheid behouden.

Zij moest het hof van Eden ontvluchten en onderwierp zich niet.

De manier waarop naar Lilith werd gekeken is in de loop van duizenden jaren sterk veranderd. In de vroegere matriarchale samenlevingen werd zij vereerd om haar kracht en onafhankelijkheid.

Lilith is een tegenkracht, een evenwichtherstellende factor en zeker geen duivelin.

In de astrologie is zij gekoppeld aan de Zwarte Maan.

Volgens de sterren gaan wij met een Venus-Lilith conjunctie een periode in waarin we veel met vrouwelijke energie te maken gaan krijgen.

Ik ben er klaar voor!

Ik zie in mijn dagelijks leven meer dieren dan mensen. Toch voel ik me nooit alleen. Op het erf is heel veel te kletsen en te lachen met de paarden, maar ook met hond, poes en kippen.

Eigenlijk met alle natuur om mij heen. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn planten dingen tegen me zeggen. Zoals ‘hé joh, ik barst van de dorst, kan je me niet even wat water geven?’ terwijl ik langsloop met heel andere plannen.

Een deel is natuurlijk fantasie en dagdromerij. Toch ben ik ook altijd wel heel benieuwd naar hoe het nu werkelijk zit.

Ik was dan ook blij verrast dat ik een iets vond over bio-akoestiek. Dit is een combinatie van biologische en akoestische wetenschappen. Super interessant omdat de meetapparatuur steeds geavanceerder wordt.

Mensen kunnen maar een beperkte frequentie horen. Inmiddels kan wel veel meer gemeten en blijkt dat olifanaten bijvoorbeeld heel lage geluiden met elkaar uitwisselen over kilometers afstand. En muizen juist weer heel hoge tonen. Ongetwijfeld communiceren zij veel geavanceerder dan wij denken.

Hoe meer we meten, hoe meer we weten. Hoe meer we weten, hoe beter we zien dat we eigenlijk helemaal niets weten.

Als je dit een interessant onderwerp vindt, kun je eens googlen naar het werk van diergedragsbioloog Angela Stöger. Leuke invalshoeken om over na te denken.

Het is natuurlijk ook geweldig om gewoon zelf op onderzoek uit te gaan. Haal die oordoppen uit je oren als je wandelt. Laat die podcasts met rust en luister eens naar wat de vogels elkaar te vertellen hebben. Er gaat een wereld voor je open. Dat is pas ontspannen!

Dan nog even over de communicatie die ik met mijn dieren heb: ik heb zelf het idee dat ik met ze communiceer via beelden die ik in mijn hoofd neem. Dat ze mijn beeldtaal ontvangen alsof ze in mijn hoofd kunnen kijken wat de bedoeling is en ik in dat van hen. Samen met een fysieke heldervoelendheid geeft dit heel veel informatie.

Misschien wordt daar ook nog eens onderzoek naar gedaan.

Tot die tijd doen we het met het idee dat het magisch is. Die overdracht van informatie.

Er waren issues in mijn leven die aandacht nodig hadden. Sinds mijn vader en mijn moeder beiden in zorg zijn, veranderen er veel dingen in de dynamiek van mijn gezin van herkomst. Ik kom uit een vrij turbulent gezin en deze wijzigingen in de situatie gaan zeker niet zonder slag of stoot. Ik had het er moeilijk mee.

Gelukkig heb ik ook zo mijn adresjes waar ik aan mezelf kan werken en dat is soms hard nodig. Zeker wanneer ik onverwacht toch weer op pijnplekken stuit.

Ik voelde mij al langere tijd misselijk en wat angstig zonder dat ik daar direct aanleiding toe had. Uit de opstelling die voor mij werd gemaakt was heel goed te zien waar dit gevoel vandaan kwam. Het was oud! Het was een gevoel dat terugkwam uit mijn kindertijd. Ik was toen vaak misselijk en angstig doordat het thuis niet veilig was.

Precies dat gevoel kwam naar boven in de perikelen omtrent de zorg voor mijn moeder.

Doordat ik het kon zien en kon herleiden, kon ik het ook een plek geven en ervoor zorgen dat mijn innerlijk kind op haar gemak werd gesteld en even mocht gaan lachen en spelen. Ik heb haar gerustgesteld en verteld dat ze veilig was.

Ik ben lekker uitgegaan met goede vrienden en heb veel gelachen. We hadden een heerlijke avond en daarna ging het weer een stuk beter met me.

Fijn om middels een opstelling af en toe even de bezem door de kast te halen.

Een opzienbarende organisatieopstelling met paarden.

Chrisje had een lastige situatie op het werk. Er is sprake van een logge, ambtelijke organisatie. Een stichting, gefinancierd door het ministerie van OCW die als doel heeft de arbeidsmarkt beter af te stemmen op het bedrijfsleven. Het is een fusie van zeven kenniscentra die voornamelijk bestaat uit ‘oudgedienden’ die nu de managementlaag vormen. Naast het stichtingsbestuur zijn er twee directieleden.

Chrisje is product owner en werkt nu een jaar voor deze organisatie. Er is geen beweging in te krijgen. Zij vraagt zich af waar de beweging vandaan moet komen.

We stellen op: het stichtingsbestuur, de twee directeuren, iemand voor haar en de paarden vormden de managementlaag.

Aanvankelijk liepen de paarden ver uit elkaar. Ieder deed iets voor zichzelf en er was geen betrokkenheid bij de stichting.

De representant van de stichting gaf aan informatie nodig te hebben en zich niet betrokken te voelen.

Eén directeur was gericht op het management.

Eén directeur was aanhoudend aan het geeuwen en verveelde zich stierlijk.

Degene die Chrisje representeerde zei dat ze wel naar het geeuwende directielid wilde. Zij wilde wel iets samen doen met haar.

Dat moment gebruikte ik om Chrisje haar eigen plek in te laten nemen zodat zij zelf naar deze directeur kon gaan.
Ze stelde vragen over wat zij samen konden doen.

De directeur zei wel ruimte te voelen.

Precies op dat moment kwamen de paarden (het management) aanlopen. Zij kwamen bij Chrisje en de directeur staan. Zij gaven aan samen te willen werken.
Paard Tommy liep een stukje naar voren. Hij gaf richting aan.

Het voelde kloppend voor iedereen. Het antwoord op de vraag was daar. De beweging en richting moet komen uit de managementlaag van oudegedienden. Door samen te werken met de betreffende directeur kan zo het product verder ontwikkeld worden.

Het leuke van de cursus is dat we nog een flink aantal weken te gaan hebben. Deze ontwikkeling kan ik dus op de voet volgen. Maar reken maar dat de paarden weer gelijk hadden…