Ik zie in mijn dagelijks leven meer dieren dan mensen. Toch voel ik me nooit alleen. Op het erf is heel veel te kletsen en te lachen met de paarden, maar ook met hond, poes en kippen.

Eigenlijk met alle natuur om mij heen. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn planten dingen tegen me zeggen. Zoals ‘hé joh, ik barst van de dorst, kan je me niet even wat water geven?’ terwijl ik langsloop met heel andere plannen.

Een deel is natuurlijk fantasie en dagdromerij. Toch ben ik ook altijd wel heel benieuwd naar hoe het nu werkelijk zit.

Ik was dan ook blij verrast dat ik een iets vond over bio-akoestiek. Dit is een combinatie van biologische en akoestische wetenschappen. Super interessant omdat de meetapparatuur steeds geavanceerder wordt.

Mensen kunnen maar een beperkte frequentie horen. Inmiddels kan wel veel meer gemeten en blijkt dat olifanaten bijvoorbeeld heel lage geluiden met elkaar uitwisselen over kilometers afstand. En muizen juist weer heel hoge tonen. Ongetwijfeld communiceren zij veel geavanceerder dan wij denken.

Hoe meer we meten, hoe meer we weten. Hoe meer we weten, hoe beter we zien dat we eigenlijk helemaal niets weten.

Als je dit een interessant onderwerp vindt, kun je eens googlen naar het werk van diergedragsbioloog Angela Stöger. Leuke invalshoeken om over na te denken.

Het is natuurlijk ook geweldig om gewoon zelf op onderzoek uit te gaan. Haal die oordoppen uit je oren als je wandelt. Laat die podcasts met rust en luister eens naar wat de vogels elkaar te vertellen hebben. Er gaat een wereld voor je open. Dat is pas ontspannen!

Dan nog even over de communicatie die ik met mijn dieren heb: ik heb zelf het idee dat ik met ze communiceer via beelden die ik in mijn hoofd neem. Dat ze mijn beeldtaal ontvangen alsof ze in mijn hoofd kunnen kijken wat de bedoeling is en ik in dat van hen. Samen met een fysieke heldervoelendheid geeft dit heel veel informatie.

Misschien wordt daar ook nog eens onderzoek naar gedaan.

Tot die tijd doen we het met het idee dat het magisch is. Die overdracht van informatie.

Er waren issues in mijn leven die aandacht nodig hadden. Sinds mijn vader en mijn moeder beiden in zorg zijn, veranderen er veel dingen in de dynamiek van mijn gezin van herkomst. Ik kom uit een vrij turbulent gezin en deze wijzigingen in de situatie gaan zeker niet zonder slag of stoot. Ik had het er moeilijk mee.

Gelukkig heb ik ook zo mijn adresjes waar ik aan mezelf kan werken en dat is soms hard nodig. Zeker wanneer ik onverwacht toch weer op pijnplekken stuit.

Ik voelde mij al langere tijd misselijk en wat angstig zonder dat ik daar direct aanleiding toe had. Uit de opstelling die voor mij werd gemaakt was heel goed te zien waar dit gevoel vandaan kwam. Het was oud! Het was een gevoel dat terugkwam uit mijn kindertijd. Ik was toen vaak misselijk en angstig doordat het thuis niet veilig was.

Precies dat gevoel kwam naar boven in de perikelen omtrent de zorg voor mijn moeder.

Doordat ik het kon zien en kon herleiden, kon ik het ook een plek geven en ervoor zorgen dat mijn innerlijk kind op haar gemak werd gesteld en even mocht gaan lachen en spelen. Ik heb haar gerustgesteld en verteld dat ze veilig was.

Ik ben lekker uitgegaan met goede vrienden en heb veel gelachen. We hadden een heerlijke avond en daarna ging het weer een stuk beter met me.

Fijn om middels een opstelling af en toe even de bezem door de kast te halen.

Een opzienbarende organisatieopstelling met paarden.

Chrisje had een lastige situatie op het werk. Er is sprake van een logge, ambtelijke organisatie. Een stichting, gefinancierd door het ministerie van OCW die als doel heeft de arbeidsmarkt beter af te stemmen op het bedrijfsleven. Het is een fusie van zeven kenniscentra die voornamelijk bestaat uit ‘oudgedienden’ die nu de managementlaag vormen. Naast het stichtingsbestuur zijn er twee directieleden.

Chrisje is product owner en werkt nu een jaar voor deze organisatie. Er is geen beweging in te krijgen. Zij vraagt zich af waar de beweging vandaan moet komen.

We stellen op: het stichtingsbestuur, de twee directeuren, iemand voor haar en de paarden vormden de managementlaag.

Aanvankelijk liepen de paarden ver uit elkaar. Ieder deed iets voor zichzelf en er was geen betrokkenheid bij de stichting.

De representant van de stichting gaf aan informatie nodig te hebben en zich niet betrokken te voelen.

Eén directeur was gericht op het management.

Eén directeur was aanhoudend aan het geeuwen en verveelde zich stierlijk.

Degene die Chrisje representeerde zei dat ze wel naar het geeuwende directielid wilde. Zij wilde wel iets samen doen met haar.

Dat moment gebruikte ik om Chrisje haar eigen plek in te laten nemen zodat zij zelf naar deze directeur kon gaan.
Ze stelde vragen over wat zij samen konden doen.

De directeur zei wel ruimte te voelen.

Precies op dat moment kwamen de paarden (het management) aanlopen. Zij kwamen bij Chrisje en de directeur staan. Zij gaven aan samen te willen werken.
Paard Tommy liep een stukje naar voren. Hij gaf richting aan.

Het voelde kloppend voor iedereen. Het antwoord op de vraag was daar. De beweging en richting moet komen uit de managementlaag van oudegedienden. Door samen te werken met de betreffende directeur kan zo het product verder ontwikkeld worden.

Het leuke van de cursus is dat we nog een flink aantal weken te gaan hebben. Deze ontwikkeling kan ik dus op de voet volgen. Maar reken maar dat de paarden weer gelijk hadden…