Hoe ouder ik wordt, en hoe ouder mijn vader (inmiddels 87 en pittig dement), hoe meer ik begin te snappen van de vaderrol.
Als je vaker iets van mij leest, weet je dat ik dol op parabels ben. Nu viel mij de parabel van de verloren zoon op, die zo prachtig is verbeeld door Rembrandt: DE TERUGKEER VAN DE VERLOREN ZOON.
Dit vond ik een mooi verhaal. Om al onze vaders (die misschien al in de hemelen zijn) te eren deel ik dit graag met je.
Het komt uit de bijbel, maar ik wil het graag in deze tijd plaatsen en het koppelen aan intergenerationeel trauma.
Het verhaal gaat als volgt:
Er was een vader met twee zonen. De jongste eiste zijn erfenis op ook al was zijn vader nog in leven. De vader stemde toe en de jongste zoon vertrok naar een ver land en leidde daar een losbandig leven, waarbij hij al zijn geld verkwistte aan een losbandig leven.
Toen er een grote hongersnood in dat land kwam, raakte de jongste zoon in nood. Hij vond een baan als varkenshoeder en leefde in bittere armoede. Hij realiseerde zich dat zelfs de bedienden van zijn vader beter af waren dan hij, en besloot terug te keren naar zijn vader en hem om vergiffenis te vragen.
Toen de vader zijn zoon in de verte zag aankomen, werd hij vervuld van mededogen en rende hij naar hem toe. Hij omhelsde zijn zoon en kuste hem. De zoon begon zijn zonden te belijden en vroeg om vergeving, maar voordat hij zijn verhaal kon afmaken, onderbrak de vader hem en beval zijn dienaren om feestelijkheden voor te bereiden. Hij zei dat zijn zoon “dood was en weer levend is geworden, hij was verloren en is teruggevonden.”
De oudste zoon, die al die tijd trouw bij zijn vader was gebleven, werd jaloers en boos toen hij hoorde dat zijn jongere broer feestvierde. Maar de vader legde uit dat ze moesten vieren omdat zijn verloren zoon was teruggekeerd en weer bij hen was.
De parabel van de verloren zoon is een verhaal over de liefde en genade van God. Je kunt het in onze tijd ook lezen als het omarmen van het innerlijk kind dat zoveel fouten maakte in zijn leven en hier door de volwassen man vergeven wordt.
De vader kan de kleine jongen bij zich nemen, van hem houden en meenemen in het leven.
Het laat zien dat we tijdens ons leven altijd weer kansen hebben om van onszelf te leren houden en door te gaan op ons levenspad op een vrije en onbevangen manier.
Zonder schuld.
Deze parabel is een verhaal van vergeving, herstel en verzoening, en het laat zien dat (Gods of wie dan ooks) pure echte liefde onvoorwaardelijk is, zelfs als we fouten maken en falen.