Ik zie in mijn dagelijks leven meer dieren dan mensen. Toch voel ik me nooit alleen. Op het erf is heel veel te kletsen en te lachen met de paarden, maar ook met hond, poes en kippen.
Eigenlijk met alle natuur om mij heen. Soms heb ik zelfs het idee dat mijn planten dingen tegen me zeggen. Zoals ‘hé joh, ik barst van de dorst, kan je me niet even wat water geven?’ terwijl ik langsloop met heel andere plannen.
Een deel is natuurlijk fantasie en dagdromerij. Toch ben ik ook altijd wel heel benieuwd naar hoe het nu werkelijk zit.
Ik was dan ook blij verrast dat ik een iets vond over bio-akoestiek. Dit is een combinatie van biologische en akoestische wetenschappen. Super interessant omdat de meetapparatuur steeds geavanceerder wordt.
Mensen kunnen maar een beperkte frequentie horen. Inmiddels kan wel veel meer gemeten en blijkt dat olifanaten bijvoorbeeld heel lage geluiden met elkaar uitwisselen over kilometers afstand. En muizen juist weer heel hoge tonen. Ongetwijfeld communiceren zij veel geavanceerder dan wij denken.
Hoe meer we meten, hoe meer we weten. Hoe meer we weten, hoe beter we zien dat we eigenlijk helemaal niets weten.
Als je dit een interessant onderwerp vindt, kun je eens googlen naar het werk van diergedragsbioloog Angela Stöger. Leuke invalshoeken om over na te denken.
Het is natuurlijk ook geweldig om gewoon zelf op onderzoek uit te gaan. Haal die oordoppen uit je oren als je wandelt. Laat die podcasts met rust en luister eens naar wat de vogels elkaar te vertellen hebben. Er gaat een wereld voor je open. Dat is pas ontspannen!
Dan nog even over de communicatie die ik met mijn dieren heb: ik heb zelf het idee dat ik met ze communiceer via beelden die ik in mijn hoofd neem. Dat ze mijn beeldtaal ontvangen alsof ze in mijn hoofd kunnen kijken wat de bedoeling is en ik in dat van hen. Samen met een fysieke heldervoelendheid geeft dit heel veel informatie.
Misschien wordt daar ook nog eens onderzoek naar gedaan.
Tot die tijd doen we het met het idee dat het magisch is. Die overdracht van informatie.