Wat leren we van een paardrij ongelukje?
Mijn paarden zijn nogal fijngevoelig. Als je wel eens op Stal Paradiso bent geweest, zal je dat herkennen. Zij werken geweldig mee in alle coachingsessies.
Dit komt omdat ik ze zoveel mogelijk zichzelf laat zijn en altijd probeer hun natuurlijk gedrag zoveel mogelijk heel te houden en te honoreren.
Ook in het paardrijden en bewegen vind ik het belangrijk om de fijngevoeligheid te belonen.
Als ruiter heb ik in een vierjarige beroepsopleiding geleerd om af te stemmen op het dier waar ik op zit. Op te letten op wat hij aangeeft en het aangebodene te gebruiken om leuk samen te bewegen. Zie het als dans of spel.
In het verleden gaf ik veel paardrijles, maar mede gezien de leeftijd van mijn dieren is dit een beetje gestopt. Ik doe het nog incidenteel.
In de afgelopen 18 jaar is het rijden in de bak ALTIJD goed gegaan.
Zo niet afgelopen zaterdag.
Rover schoot in een hoek in de bak onder mijn billen vandaan. Ik viel en was zelfs even buiten westen. (verder geen blessures gelukkig).
Ik heb geanalyseerd wat er gebeurd had kunnen zijn en kwam uit op het volgende.
Hij is verkeerd gereden!
Een lesruiter die na vijf lessen mocht rijden zonder dat ik 1-0p-1 toezicht hield, was te ambitieus. Ik was wel op het terrein en had gezien dat er juist in die hoek waar het ongeluk ontstaan was, er steeds in galop werd aangesprongen.
Niet op de manier waarop het hoort.
Paardrijden is moeilijk. Zeker op die overgevoelige Rover. Toch een beetje technische uitleg:
Wat ging er mis in de bocht?
De ruiter geeft een galophulp, maar verstijft vanwege intentie het ‘voor elkaar te moeten gaan krijgen’. De ‘het moet en het zal’ mentaliteit van de ruiter is er één die helaas in vele maneges onderwezen wordt. Zij kon hier werkelijk niets aan doen en is echt nog een leerling.
Op het moment dat de ruiter verstijft, verstijft ook het paard (spiegelneuronen). Dit bemoeilijkt het aangalopperen. De ruiterreactie is nog wat extra aan te sporen, een tik met de zweep, een hiel in de flank, waardoor hij voelt: het is hier gevaarlijk we moeten echt weg nu.
Doordat de ruiter de balans verliest en naar achteren leunt, springt Rover in zijn bit. De handen moeten altijd stil zijn en mee naar voren. Het toch gehoorzamen komt het ten tweede male duur te staan: pijn in zijn mond.
Deze handeling werd diverse malen herhaald en er waren geen goedkeuringen of complimenten voor hem.
Het dier trok simpelweg verkeerde conclusies uit de signalen die hij kreeg.
De dag erna reed ik net als altijd met een los teugeltje door die bocht en in zijn spier- en celgeheugen lag dit misverstand opgeslagen. Voor mij onverwacht sprong hij weg. Hij moet als impuls ervaren hebben: ‘in deze hoek schuilt het gevaar’.
Wel vaker hoor ik over ‘kabouters’ in rijbakken. Plekken waar paarden moeilijk te rijden zijn omdat ze bang zijn. Ik heb nu een hypothese over hoe dit zou kunnen komen.
Moraal van het verhaal: vanuit ontspanning en samenwerking communiceren levert meer op dan afdwingen.
Ik neem het niet de ruiter maar mezelf kwalijk dat deze situatie is ontstaan. We hebben beide leergeld betaald. Zij omdat ze niet meer onbeheerd mag rijden, ik door een flinke smakker gemaakt te hebben.
Zondag ben ik weer gaan rijden. Het lukte me om ontspannen te blijven door af te stemmen op Rover. Elkaar goed aanvoelen garandeert veiligheid.
Wat kunnen we samen aan? Er moet niets maar het zou fijn zijn als we samen door de gevaarlijke bocht kunnen stappen zonder ongelukken te maken. Het lukte. Braaf paard!!!
Zo zie je dat ook in het paardrijden veel lessen te leren zijn. Een reden waarom ik deze sport al mijn hele leven zo prachtig vind en de lessen altijd probeer te vertalen in het psychosociale werk.
Goede ruiteropleidingen zijn schaars en dat is jammer. Binnenkort zal ik schrijven over de lessen die ik momenteel volg via UNDERSTAND HORSES. Leve internet. Internationale expertise beschikbaar op het hoogste niveau, met wetenschappelijke onderbouwingen. LOVE IT!
