Paarden zijn kuddedieren. Om te overleven zijn ze aangewezen op hun systeem, de kudde.
Daardoor hebben zij een heel geraffineerde onderlinge communicatie en zijn ze heel gevoelig voor kleine signalen.
Wanneer mensen bij de paarden zijn, beschouwen ze ons als deel van hun systeem. Ze scannen ons: zijn we veilig? Hebben we iets nodig om de groep veilig te houden? Voor dat scannen hebben zij feilloze antennes, hun energetische waarneming is zeer hoog ontwikkeld.
Als jij wel eens paard hebt gereden weet je dit al: als jij niet lekker in je vel zit, wordt het niks met je les.
Bovendien zijn paarden echte zenmeesters. Zij leven in het hier en nu en reageren op dat wat zich in het moment voordoet. Ze zijn beter dan mensen in het fenomenologisch waarnemen. Waarnemen puur en alleen op wat zich voordoet, zonder allerlei interpretaties die in de weg gaan zitten. Onze arme mensenhoofden zijn Pipo-denkhoofden. Als wij twee dingen hebben waargenomen kunnen we die bijna niet als twee losstaande fenomenen zien. Wij koppelen alles aan elkaar, interpreteren en maken een verhaal. Wij hebben vaak niet eens in de gaten dat de verhalen die we maken niet waar zijn. We maken onszelf onbewust van alles wijs. Dat doen paarden niet.
Van een paard mag iedereen ook fouten maken en is er altijd weer een nieuwe kans om iets opnieuw te proberen, in het nieuwe nu. Het enige dat je als mens hoeft te doen is jezelf herstellen, je spanningen te laten afvloeien, een frisse nieuwe intentie inzetten en doorgaan!